Hieronder de gastcolumn van Julia.
Ze schrijft over haar relatie en haar kinderwens. Wat gebeurt als twee mensen wel van elkaar houden maar niet hetzelfde willen? Ik ben benieuwd hoe dit afloopt.
Veel leesplezier met Julia’s verhaal
verschillende mensen, verschillende wensen
De baby-golf
Ik word tegenwoordig wakker van m’n telefoon. In mijn vriendinnen app-groepje rollen al vroeg de babyfoto’s binnen. Naast plaatjes van blozende baby’s wordt er hartstochtelijk gediscussieerd. Iemand besluit om eigenwijs een andere weg te kiezen.
Ze neemt geen Bugaboo maar een Mutsy buggy.
Het zat er al een tijdje aan te komen maar nu ben ik echt de enige die geen moeder is. En dus niet kan meepraten over Bugaboo’s. Dat is op zich prima.
Ik heb geen behoefte aan kinderen in mijn leven. Ik ben al tante van de kindjes van mijn broer.
Ik wil nog veel te veel leuke dingen doen.
Bovendien wil mijn vriend geen kinderen, dus dat komt goed uit.
Mijn vriend en ik zijn 9 jaar samen, we maken nooit ruzie en elke dag zijn we opnieuw blij om naast elkaar wakker te worden. Het onderwerp kinderen is geen issue. Althans niet voor mij.
Voor mensen om mij heen lijkt het des te meer een issue
Maar waaròm dan niet? Je zou zo’n goede moeder zijn! Wacht maar tot je klok begint te tikken! Geen kinderen krijgen is egoïstisch. Ben je niet bang voor spijt later? Met als klap op de vuurpijl, mijn moeder die haar zinnen geregeld begint met:
“Als hij echt van je houdt dan”
Waarop ik gefrustreerd terugroep:
“Heus niet elke vrouw wijdt haar leven aan broeden en baren!”
De kinderwens is niet opdringerig
Ze is bescheiden, voegt zich stilletjes bij mijn leven.
Eerst als een spannend idee om mee te spelen. Soms kijk ik fantaserend naar mijn buik om vervolgens beschaamd te beseffen dat ik een zwangere buik als een soort ‘legitiem dik zijn’ zie.
Aantrekkelijk idee.
Om vervolgens te bedenken dat ik niet zit te wachten op ‘zwangerschaps-kilo’s’. Ik geniet van mijn kindvrij bestaan. Spontane uitstapjes, bier op het terras, alleen zijn, samen met mijn lief zijn, lange wandelingen in de bergen, vakanties en werken aan mijn dromen.
De kinderwens is steeds prominenter aanwezig in mijn leven
Ik ben nu 33. Mijn vriend wil nog steeds geen kinderen, ‘absoluut niet’.
En ik wel.
We maken geen ruzie en nemen elkaar niets kwalijk.
Ook al hoopt hij dat mijn wens weer overgaat.
En hoop ik dat hij bij draait.
Tevergeefs weet ik.
Bovendien vind ik met heel mijn hart dat als iemand geen kinderen wil, dat dat dan mag.
Geen kinderen is een reële, legitieme optie.
Goedbedoeld maar slecht advies
Dezelfde lieve mensen die me eerder bestookten met vragen, vragen nu waarom ik niet boos ben. Of ze zeggen dat ik ‘het gewoon moet doen’. Zelfs vrienden van mijn vriend zeggen dat ik het ‘er gewoon doorheen moet drukken’. Zoals bij sommige van hen gebeurde.
Ik word er opstandig en boos van, maar niet op mijn vriend. Die heb ik expliciet beloofd hem nooit te zullen ‘belazeren’ en zijn keuze te respecteren.
En hij begrijpt en respecteert ook mijn wens maar dan heb je dus wel een probleem. Ik wil wel, hij wil niet.
Ik orden mijn gedachten
Wat hoort waar? Waar komt wat vandaan? Mijn kinderwens bestaat en zit diepgeworteld.
Ik gruwel nog steeds van Bugaboo-discussies. Ik geniet ook nog steeds intens van kindvrije vakanties. De echo-plaatjes die over het scherm rollen, boeien me nog steeds niet. Mijn vriendinnen bespreken de ‘mooie lange benen’ van het embryo. Ze wordt vast heel mooi.
Grmbl. Je dochter al in de prenatale fase op haar uiterlijk beoordelen.
Ik kan wel janken bij het idee dat deze meisjes, net als ik, opgroeien in een omgeving waar ‘lange benen’ en mooi zijn het ultieme doel is. Treurig dat mijn lieve, intelligente vriendinnen daar aan mee doen.
Ik word enthousiast van het idee dat ik het anders zal doen!
Ik wil geen plastic luiers, geen Bugaboo, geen christelijk idee van ‘het gezin’, geen Olvarit, geen stereotypering!
Ik wil onderdeel zijn van de revolutie die het gezin als hoeksteen van de samenleving omver werpt en in de fik steekt!
Ik heb last van mijn hormonen.
Da’s duidelijk.
Ik besluit dat:
a) mijn vriend geen kinderen hoeft te willen
b) ik wel kinderen mag
c) we toch van elkaar kunnen blijven houden
Ik duik in de wereld van donoren, co-ouderschappen, wensouders en spermabanken maar het is nog een grote wirwar van vragen, obstakels en afwegingen.
Ik ga aan de slag.
De vragen
Ik woon in een woongroep maar mijn vriend wil niet met mij en mijn kind samenwonen, ik moet dus een andere woning op ten duur. Wil ik een homo-stel als ouders voor mijn kind? Een alleenstaande man, een hetero-stel, een donor, onbekend of juist uit mijn eigen netwerk? Kan ik zomaar mensen vragen? Tellen mannen die al een gezin hebben ook mee? Moet ik mijn vriend hierbij betrekken? Als ik voor een donor ga heb ik wel meer vrijheid om te reizen en te verhuizen maar dan moet ik het wel helemaal alleen doen. Overleeft mijn relatie dit? Overleeft mijn relatie het als ik mijn kinderwens negeer of uitstel? Als er een vader in het leven van mijn kind is mag ik dan zomaar naar een ander land verhuizen met mijn kind?
Samen met een andere vrouw
En nu sinds een dag of twee heb ik opeens bedacht dat het samen doen met een vrouw ook nog een optie is. Ik heb een goede vriendin die nu probeert zwanger te worden van een donor, stel je voor dat we samen voor ‘onze’ kinderen zouden kunnen zorgen?
Een dag of twee per week zonder kind lijkt me toch wel ideaal.