De woongroep, een avondmaal
Samenwonen als voorwaarde voor het opvoeden van een kind? Bollocks
Veel vrouwen die ik begeleid vinden dat hun vriend minimaal met hen moet samenwonen voordat ze aan kinderen beginnen. Eigenlijk is het geen persoonlijke overtuiging maar iets dat iedereen vindt. Vroeger moest je eerst trouwen, nu moet je eerst samenwonen. Samenwonen is de geijkte vorm voor ouderschap.
Samenwonen om samen een kind op te voeden.
Zo hoort het.
De druk op je relatie ontstaat vervolgens niet alleen door het kinderding, maar ook door de eis om commitment. Je wilt dat je lief zich volledig committeert aan een leven met jou samen.
Da pressure. Terwijl je ook allebei in je eigen commune kunt wonen.
Heul blij ben ik met de toffe reportage in KEKmama (aug 2017) over je kind opvoeden in een commune. Kom bij mij binnen kijken.
De reportage staat niet online, dus haal een analoge kopie om door te bladeren, pg 100. De fotograaf Brenda van Leeuwen heeft de sfeer goed gevangen. Oldskool, met echte rolletjes. Journalist Joan Makenbach schrijft het op zoals ik ben. Sympathiek, grappig en chaotisch.
Bekentenis: ik ben doodsbang voor samenwonen
Samenwonen met 1 iemand, that is. Samenwonen met acht andere volwassenen gaat me al decennia prima af. Eerst in een studentenhuis met 12 mensen en nu al 15 jaar in de woongroep.
Mijn psycholoog had het over gefragmentariseerde intimiteit. Dat is als je met meerdere mensen intieme relaties aangaat, en dat gebeurt als je dagelijks met elkaar aan tafel zit. Daar zitten voor- en nadelen aan. Het is wellicht een vlucht voor 1 hechte relatie die alles herbergt. Of je kunt het zien als risicospreiding.
Tuurlijk is het een vorm van bindingsangst. Een prachtige vorm met vele voordelen mag ik wel zeggen. Alles samen doen en iedere nacht lepeltjelepeltje, is vast ook een vorm van verlatingsangst. Zo kun je alles wel bestempelen; iedere gek z’n gebrek, maar het gaat om jouw persoonlijke gekte en wat daar bij past.
Leven in 2 woongroepen past mijn lief, onze dochter en mij prima.
Wat ik verrukkelijk vind aan LATTEN met een kind?
Dat je af en toe helemaal vrij, vrij bent. Er is geen kind, dat is bij papa. Dus je kunt een jointje roken, Belgisch biertje drinken en in 1 ruk de Napolitaanse romans uitlezen.
Dat je als je boos bent op de ander eerst nog een kwartier moet fietsen. Dan trap je even door en tegen de tijd dat je aankomt ben je gekalmeerd. Reflectie-fietstijd.
Dat je samen geen financiële verantwoordelijkheid hebt.
Dat de avonden samen vaker een feestelijk (lees geil) tintje hebben.
Dat je geen ruzie hoeft te maken over het huishouden. Zijn huishouden is van hem, dat van mij is van mij. Ik heb met mezelf de afspraak gemaakt dat ik opmerkingen over zijn huis voor me houdt totdat mijn huis af is. VT wonen af ja. En dat is het niet. Kijk maar.
Natuurlijk is deze vorm van wonen niet voor iedereen geschikt. Maar onbekend maakt onbemind en als je nieuwsgierig bent naar woongroepen, check dan deze site voor oproepjes.
Dames, ren naar je bladenboer voor KEKmama van deze maand (pg 100)
Ik wilde met liefde doorlinken naar KEKmama online voor dit artikel maar daar staat het helegaar niet. Het is een geinig blad voor moeders, dikke kans dat jij nog niet de doelgroep bent.
Mijn manier van leven, onze manier van leven, ook wel typisch Amsterdams, zie je in dat blad. Blader analoog door de glossy als je eens goed wilt gluren, bij mij en m’n buren. Het hoeft niets voor jou te zijn. Maar het kan ook inspirerend zijn om te weten dat het niet hoeft: samenwonen omdat je moeder wordt.
Ik heb expres niet opgeruimd want dat doe ik nooit expres, opruimen.