Kind, relatie of gezin. Wat wil ik?

Het is de beste vraag die je jezelf kunt stellen.

Ga ik op zoek naar m’n soulmate, naar manieren om m’n kinderwens te vervullen of wil ik een gezin?
De vraag is relevant omdat de alles-in-1 oplossing: kinderen met je Ware liefde, niet meer vanzelfsprekend is.

Alles-in-1-gezinsgeluk is by far de meest gewenste optie, maar het is niet persé de beste optie.

Want de slagingskans van een gezin is met 60,4% laag (bijna 40% gaat uit elkaar).
Bovendien is het simpelweg niet voor iedereen haalbaar, op het juiste moment. Het moment dat je een kinderwens niet langer voor je uit kunt schuiven.
Mensen proberen het liever met potentiële Ware dan dat ze werken aan een alternatief. Een bevriende familierecht advocaat ziet dagelijks waar dat toe leidt.

Eef jouw werk is zo belangrijk. Ik kom zoveel ellende tegen. Mensen die lukraak een gezin zijn begonnen omdat ze dachten of hoopten dat ze verliefd waren en wanhopig graag kinderen wilden. Ze hebben spijt als haren op hun hoofd.

Zij verdient goed aan scheidingen maar zou liever zien dat mensen hun gezinsgeluk vooraf realistischer benaderen. Te veel kinderen worden de dupe van dromende volwassenen die weigeren realistisch te zijn. Want romantisch is het ideaal, niemand heeft zin in realistisch.

Toch is dat wat er nodig is. Realistische verwachtingen. Dus als ik schrijf: Wat wil ik? lees dan ook: Wat past er bij mij? Wat is er haalbaar? Wat is realistisch?

Wat wil ik? Er bestaat geen eenduidig antwoord

Helaas was alles-in-1-gezinsgeluk het makkelijkste antwoord. Ik wil alles. En ik wil het nu.

Waarom zou je met minder genoegen nemen? Met minder genoegen nemen in de liefde?

Eh, neuh.

Gelukkig hoef je niet te denken in ‘met minder genoegen nemen’ als je kiest voor alternatieve gezinsvormen. Gezinsgeluk is maatwerk. En dit is een tijd vol vrijheden en verworvenheden voor vrouwen.

Maatwerk betekent keuzes maken.

Twee zijdes van dezelfde medaille: Je hebt keuzevrijheid. Maar, je moet kiezen.
Het proces van keuzes maken in levens-bepalende zaken, wel of geen moeder worden, dat is best stresserend.

Zo’n grote keus brengt stress met zich mee om diverse redenen.

Waarom kiezen wel/geen kind, zo kut is:

1. Het moederschap is onomkeerbaar. Een huis kun je verkopen, een studie afbreken en een relatie verbreken. Een kind is voor altijd.
2. Je mag geen spijt hebben van deze keus, volgens de samenleving. Zie drukte rondom het boek Regretting Motherhood.
3. Het moederschap is onbekend, je hebt geen idee van wat het inhoud totdat je zelf moeder bent.
4. Het kindvrij-bestaan is voor vrouwen nog onbekender. Je hebt geen idee van een toekomst zonder kinderen en jouw naasten ook niet.
5. Het moederschap beïnvloed alles. Je tijd, energie, lichaam, relatie, geld, woning, vriendschappen, mobiliteit, carriere, etc.
6. Het moederschap brengt eindeloos veel verantwoordelijkheid met zich mee. Levenslang ergens verantwoordelijk voor zijn, wie wil dat?
7. Het moederschap biedt geen enkele garantie, op niets. Je hebt nergens grip op en alles kan mis gaan. Je kunt een gehandicapt kind krijgen, je kind kan verongelukken, je kind kan iemand anders vermoorden, je kind kan een kutkind zijn, je kunt er depressief van worden, je kunt, enfin.

Als kers op de taart is het niet maken van een keus ook kiezen.

Kortom veel vrouwen ervaren stress rondom hun kinderwens.
Laat dat dan een geruststelling zijn: iedereen worstelt met deze uitdaging. Iedereen twijfelt wel eens aan het moederschap. Ook ik, de zeker-weten-dat-ik-een-kind-wil vrouw.

Het antwoord op de vraag: Wat wil ik? bevat 3 elementen

Ik weet niet wat ik wil. Wil ik nu een partner, dat wil ik namelijk echt heel graag, of wil ik eerst een kind?
Alle vrouwen waar ik mee werk, zitten met deze vraag.

Vier vrouwen die de hamvraag hebben beantwoord, begonnen ooit zo bij mij:

Linda – Mijn vriend wil geen kinderen. Ik weet niet zeker of ik kinderen wil. Ik wil ze in ieder geval niet niet willen omdat hij niet wil. Arch. Als hij ze wel had gewild dan had ik ze ook gewild. Waarschijnlijk. Maar nu wil hij niet en zit ik vast.

Roos – Mijn vriend treuzelt en twijfelt en zelf twijfel ik ook. Maar omdat hij niet wil, is er voor mijn gevoel geen ruimte voor mij om te twijfelen want dat doet hij al. Het onderwerp wordt vermeden en ik vind het vermoeiend dat ik altijd degene ben die erover moet beginnen. Misschien wil ik zelf wel niet, ik geloof niet dat ik nou zo’n moederlijk type ben en ik hou van m’n werk.

Jessica – Mijn laatste grote liefde had al kinderen, wilde er niet nog meer en bovendien was ik niet zo zeker van onze relatie. Ik zie hem soms nog maar ik baal ervan want daardoor kom ik geen nieuwe mannen tegen. Ik weet dat ik moeder wil worden, dat weet ik zeker maar solomoederschap zie ik niet zo zitten. Het komt in onze familie niet voor, m’n familie trekt dat echt niet.

Eva – Pff, er lopen te veel projecten met mannen die allemaal geen familymaterial zijn. Ik ben superonrustig. De ene dag besluit ik dit, de volgende dag dat. Soms zit er geen dag tussen maar secondes. Ik word gek van het gepingpong in mijn hoofd. Mediteer en yoga mezelf ongans, maar het blijft druk.

Al deze vrouwen zijn er inmiddels uit en hebben een besluit genomen dat bij hen past.

Het juiste besluit bevat drie ingrediënten:

1 Persoonlijkheid – maatwerk
2 Tijdspad – planning
3 Prioriteit – De som van 1 + 2

1 Wat wil ik? Wat past er bij mij?

Iets willen is makkelijk. We willen de hele tijd van alles. Maar de prijs die we bereid zijn te betalen verschilt.

Welke prijs ben jij bereid te betalen voor jouw gezingsgeluk?

Persoonlijk schreef ik al eens over mijn goede voornemens (rijk en slank zijn met een bolle bips). Als ik kritisch kijk naar wat ik daarvoor doe en laat? Dan wil ik het niet graag genoeg. Ik doe niet genoeg en laat er te weinig voor.

Je wil een vriend en daar kinderen mee krijgen. (Jeah, I know I’m a mindreader.)
Maar
– Je hebt nu geen vriend.
– Je hebt nu een vriend die al kinderen heeft en er niet nog meer wil.
– Je hebt nu een vriend die nu nog geen kinderen wil.
Dan is het zaak om wat je hebt te accepteren.

Slik.

Zei ze nou accepteren?

Jep.

Oké mijn vriend wil niet. Oké mijn minnaar wil geen donor zijn. Oké ik ben dus solist met een kinderwens.

Oké, en wat past er dan bij mij?
Solomoederschap en lekker autonoom blijven. Eigen boontjes doppen en vrijheid houden om te gaan en staan waar ik wil en de liefde mij eventueel later nog naar toe leidt.
Of co-ouderschap en mezelf geborgen, verbonden en gesteund weten. Gezamenlijk de lusten delen en lasten dragen. Een groot gek gezin waar altijd ruimte is voor een nieuwe liefde.

Kan allebei.
Wat er bij je past, dat weet jij alleen.
Daar kom je achter door onderzoek en experiment.

Hey Evelien, ik zie nog steeds geen antwoord op de vraag: Wat past er bij mij; kind, relatie of gezin?

Hey lieve lezer, zei ik toch. Er is geen eenduidig antwoord. Het is een zoektocht. Een onderzoek naar jezelf, je diepste verlangens en angsten.

Niet alleen voor vandaag en morgen maar voor de rest van je leven.

2 Wat wil ik? Nu en voor de rest van mijn leven

De factor tijd is extreem belangrijk in deze vraag. Om het gewichtig te formuleren:

Wat wil ik nu, in de toekomst en voor de rest van mijn leven.
Amen.

Voor de meeste vrouwen is dit de grootste stressveroorzaker. Tijd.

Hoe neem je een beslissing waar je geen spijt van krijgt in de toekomst?

Het lijkt een onmogelijke opgave. Je kunt niet in de toekomst kijken. Het is al moeilijk genoeg om te zien hoe je jezelf hebt ontwikkeld de afgelopen 35+ jaar.

Kijk eens naar je kleding en muziek collectie van weleer. Ikzelf was supertrots op mijn poedel-permanent, paarse metallic lipstick van miss Sporty en de LP The Best of Whitney Houston.

Lach maar.
Wat was jouw favoriete muziek?

We zijn als mens nooit af. We blijven veranderen tot onze dood.
Check deze TED talk over hoe je altijd verandert.
En als je dan toch kijkt ook Deze MustSee over hoe je het beste met tijd om kan gaan.

3 Wat wil ik? Wat is mijn prioriteit?

Wat wil ik dit jaar? Wat wil ik over 5 jaar hebben bereikt in mijn privé-leven?
Als je daar nou eens lukraak antwoorden op verzint dan hoef je ze alleen nog maar te rangschikken.

Foei Evelien, dat jouw oplossing voor de allerbelangrijkste beslissing in het leven van een vrouw?

Eh.
Ja. Het is een begin. Er zijn legio methoden om te achterhalen wat je wil, waarvan de meest simpele is: verzinnen. Beter dan piekeren en jezelf doldraaien in doemscenario’s.

En dan die verzinsels rangschikken op volgorde van belangrijkheid.

Als je 100% zeker weet dat je moeder wilt worden van je eigen biologische kind, maak dat dan het allerbelangrijkste.

Prioriteit is rangschikken naar belangrijkheid.

Je privé-leven zakelijk benaderen betekent: streven naar maximale winst passend bij de situatie van dat moment.
Zorg dat je het maximale doet om die partner te vinden totdat je 39 bent als je 75% kans op een kind wilt hebben, met behulp van IVF.

Geef jezelf X maanden de tijd om gestelde prioriteit X te behalen.

Stel je eigen deadline op basis van realistische verwachtingen.

Verstrijkt de deadline, stap dan over naar de eerstvolgende optie.

Er is geen enkele garantie voor de toekomst, maar rekenen met realistische verwachtingen kan iedereen. Als je dat doet, realistisch rekenen, dan verklein je de kans op spijt omdat je gedaan hebt wat je kon.

Sowieso is het maken van een goed privé-leven een proces. Het stopt niet bij het vinden van een partner of bij zwanger worden, het gaat door tot je dood. Je kunt er maar beter goed in worden. Lol in krijgen.

Levensbepalende keuzes maken? Het is een feestje.

Maar je moet wel zelf de slingers ophangen.

Grinnik, altijd al eens willen schrijven dit cliché.

Hoe loopt het af met de 4 vrouwen?

Linda – Ik ben eruit. Het moederschap is niet voor mij. Ik heb al gesproken met m’n moeder en zij reageerde goed. De realisatie was verdrietig maar ook mooi en rustgevend. Ik ben blij dat ik mijn partner nog heb. Zonder Goed Bezig was het me niet gelukt om mijn kinderwens los te koppelen van de relatie. Omdat het mijn eigen keus is voelt het krachtig en nu ervaar ik ruimte voor onze liefde. Ook professioneel heb ik meer ruimte. Ik hield mezelf klein omdat ik niet wist wat ik ging doen qua moederschap. Het is niet de makkelijkste weg, maar voelt goed, het is mijn keus, mijn levenspad.

Roos – Ik ben zwanger. We gaan zelfs samenwonen in mijn te kleine huisje en ik heb goede hoop dat er een betere ruimte komt. Gewoon blijven zoeken. Het ging uiteindelijk allemaal heel halfslachtig, niet gepland, gewoon onveilig vrijen en nu is hij er ook blij mee. Eerst schrokken we ons allebei een hoedje maar het is tof om te zien hoe hij groeit in z’n rol en steeds enthousiaster wordt. Het KinderwensKompas heeft me geholpen om minder fuzzy over het moederschap en gezinsleven na te denken. Het was een emotionele klont die Evelien en ik zakelijk edoch liefdevol hebben ontrafeld.

Jessica – Een dochter. Wie had gedacht? M’n familie is een grote steun. Zelfs m’n vader belt iedere week. Misschien ga ik wel dichter in de buurt van mijn zus en moeder wonen. Ik heb nog een tijdje een relatie gehad toen ik al bezig was met de spermabank. Dat is op niets uitgelopen maar ik sta versteld van mezelf in hoeveel beter die relatie was dan het vroegere gefladder. Ik ben liever voor mezelf, in de plaats van dat ik leuk gevonden wil worden. Nu heb ik duidelijke prioriteiten en ik ben er gerust op dat de liefde nog komt. Op mijn werk heb ik grote stappen gezet, een project geleid en afgerond vlak voordat ik met verlof ging. Ik ben zielsgelukkig dat ik op tijd heb gehandeld.

Eva – Weg uit Amsterdam. Who knew, dat je van een stad zo onrustig kunt worden? Het leven in Nijmegen past beter bij mij. Wekelijks de Ooijpolder in. Ik was vergeten hoe goed de natuur me doet. Ik ervaar meer balans, meer rust en meer ruimte. Zowel prive als professioneel. Ik weet niet op welke manier het moederschap vorm zal krijgen in mijn leven. De oerkracht van vrouwen neemt professioneel een steeds grotere plek in. Misschien dat ik over een aantal jaar wel toe ben aan pleegzorg of een tehuis voor kinderen. Geen idee. Eerst mezelf kalibreren, daarvoor geef ik mezelf sowieso 5 jaar de tijd.