Een bevrijding. Zo voelde het, de idee om wel aan ons kind te beginnen maar niet te gaan samenwonen.
Niet samenwonen, wel een kind? Dat is ideaal.
Het is je cake krijgen en ‘m lekker oppeuzelen.
Niet samenwonen wel een kind maakt namelijk dat je zowel je autonomie en vrijheid behoudt, terwijl je ook geborgenheid, liefde en romantiek ervaart.
Twee huizen betekent dat je een aantal essentiële zaken voor jezelf hebt.
1. Je huishouden
2. De financiën
3. Ruimte
Opnieuw sta ik NRC, ditmaal in mijn lievelingsrubriek Spitsuur. Zingend en dansend op de tafel in de woongroep. AKA gluren bij de buren. Of nah ja, de buren? Bij mij binnen.
PDF van het NRC artikel
Want veel dames vragen mij hoe dat er dan uitziet, in de praktijk: niet samenwonen wel samen een kind. Zo dus.
Niet samenwonen betekent dat jij over je eigen huishouden gaat.
Aai jaai, jippie, jippie jee!
Want modderfokker, hiep hoezee voor het feminisme en de emancipatie en alles, maar modderfokker, niemand heeft de huishoudelijke taken opgepakt.
Nobody.
Ja, de helpling-dude of chick die je huis voor jou komt poetsen (i wish).
Zelfs een totale lockdown, die alle gezinsleden opsluit in het huis, voor enkele weken/maanden? Zelfs die lockdown maakt niet dat iedereen gelijkwaardig de taken oppakt.
Merde.
Bordel de Merde.
Zo noemen de Fransen een puinhoop, zowel in huis als in bredere zin in het leven. Bordel de Merde, dat is de verdeling van de huishoudelijke taken. Een puinhoop.
3 x raden wie het mag opruimen.
Wil je een eerlijke taakverdeling? Dan moet je niet in gezinsverband gaan wonen.
Niet samenwonen, wel een kind? Dat betekent dat jij als vrouw minder je handjes hoeft te laten wapperen. Want zoals Daphne Dekkers ooit al eens slim opmerkte: de helpende hand zit meestal onderaan je eigen arm.
Fok dat.
Solomoeders besteden minder tijd aan het huishouden dan vrouwen in een gezin. BAM. Reden 1, om niet samen te wonen.
Nog los van het feit dat je natuurlijk liever in je eigen puinzooi zit, dan in die van een ander.
Of in het geval van perfectionistische aanleg, dan wel smetvrees, of op het autistische af hoog-sensitieve gevoelens; je zit liever in je eigen kraakheldere, instagramwaardige VT Wonen huis, dan in zijn man-cave.
Niet samenwonen, wel een kind? Financieel is het kassa ping ping.
Kassa ping ping, is een uitdrukking van m’n moeder. Mijn moeder, die het zielig vindt voor mijn kind, dat ik niet samenwoon met de vader. Maar zelfs zij ziet tegenwoordig de voordelen.
Met name in de categorie Kassa ping ping.
Mijn moeder is het type dat bij de Prijsmepper hard gaat op de 50% stickers.
Vijf euro, daar kun je het niet voor laten hangen.
Kun je het zelf niet voor maken.
70% korting, da’s gauw verdiend.
Zelf kijk ik automatisch naar 35% stickers, om mezelf daarna te realiseren dat ik het product niet nodig hebt, laat staan vandaag nog soldaat zal maken.
Eerlijk bekennen, deed ik al eerder met het schaamrood op mijn kaken, mijn financiën zijn zeer overzichtelijk. Er komt niet heel veel binnen. Er gaat nog minder uit.
(hoeveel ik nu verdien? staat gewoon in de krant NRC).
Enfin, financieel is een dingetje voor mij. Ik leef ruim van weinig inkomen. Sta nooit rood.
Financieel autonoom blijven, terwijl je wel samen een kind hebt? Dat kan. Niet samenwonen. Niet trouwen.
Want wat kost een kind eigenlijk? Kan ik dat betalen? Dat kun je gewoon uitrekenen. Zeker als je alleen maar met jezelf rekening hoeft te houden.
Solomoeder zijn brengt fiscale voordelen met zich mee.
Nou zul je misschien denken, dat vinden ze bij de belastingdienst helemaal niet goed: solomoeder zijn op papier, maar niet in de praktijk. Maar ik ben solomoeder.
Ik ben de enige die ouderlijk gezag heeft over Vesper. Op papier.
Dus ik betaal alles. Ik ontvang alle toeslagen. Ze staat bij mij ingeschreven. Ze staat bij mij op de verzekering.
Lekker duidelijk. Op papier is het helder. Zwart/wit.
Hoe doe jij dat dan, op papier, Evelien?
Mijn familierechtadvocatenvriendinnen zijn hier niet blij mee, maar dit past bij mij (<—- da’s een disclaimer, dit hoeft niet bij jou te passen).
Wij, mijn lief en ik, hebben helegaar niets geregeld.
Nop.
Hij heeft haar erkend, we hebben samen de aangifte van de geboorte gedaan. Vesper heeft zijn achternaam.
C’est tout.
Vesper heeft dus een betere achternaam dan ‘De Jong’. De Jong is ook mooi, maar wel ontiegelijk veelvoorkomend, hetgeen in een digitaal tijdperk volkomen ruk is.
Dit zijn de gevolgen van je kind erkennen.
Er is dus wel een juridische band (familierechtelijke betrekking) tussen hem en Vesper, maar hij heeft geen ouderlijk gezag. Geen ouderlijk gezag want we zijn niet getrouwd, hebben geen geregistreerd partnerschap, noch wonen we samen.
Op aanraden van diezelfde familierechtadvocaat-amiga heb ik wel een voogdij formulier ingevuld. Mocht mij iets overkomen dan is hij voogd. Aanvankelijk was ik bang dat als ik onder een tram zou lopen, dat mijn moeder dan Vesper zou stelen van mijn lief, vandaar de voogdij constructie.
Latten met een kind. Ruimte in tijd, in m2, in je relatie
Tot slot het ongelofelijk grote voordeel van niet samenwonen van niet samenwonen: Ruimte.
SPACE.
Plek voor jezelf. Vrijheid. Autonomie.
De verdeling van de huishoudelijke taken verloopt niet gelijkwaardig, maar dat geldt ook voor de zorgtaken. De opvoeding van je kind. Wie haalt, wie brengt, wie maakt de speelafspraken?
Wij hebben maandag mamadag, dinsdag mamadag, woensdag oppas, donderdag papadag, vrijdag papadag en weekend everybody happy. Dat wil niet zeggen dat we op die dagen niet als gezin samen kunnen zijn. Het wil alleen zeggen dat ik maandag verantwoordelijk ben voor de zorgtaken. M’n lief is op donderdag en vrijdag verantwoordelijk.
Soms blijf ik plakken op donderdag en vrijdag. Soms ga ik effe lekker naar mijn eigen huis.
De woongroep.
Mijn eigen huis zit ook vol mensen, dat vind ik prettig. Aan tafel met andere volwassen gesprekken voeren over films, politiek of recepten. Bomt niet wat, maar op volwassenen niveau, een avondmaal zonder dat er een kind bij zit.
Vierkante meters voor jezelf, zonder dat er speelgoed rondslingert. Zonder dat je onderbroken wordt, zonder dat je jezelf in moet houden qua vocabulaire.
Tijd en ruimte zonder kind. Daar vaart deze volwassene wel bij, en ik gok dat dit voor meer volwassenen geldt.
De ruimte in je relatie is ook aangenaam. Afstand schept ruimte voor reflectie. Waar ben ik nou zo boos over? Waarom irriteert iets me? Wat zei ik nou?
In een relatie elkaar de ruimte gunnen, wat mij-tijd voor haar en voor hem, dat kan net dat beetje zuurstof geven dat noodzakelijk is om het vlammetje brandend te houden.
Niet samenwonen, wel een kind? Ik beveel het van harte aan.
Nah, zijn er überhaupt nadelen aan niet samenwonen, wel een kind?
Zeker, je moet het steeds uitleggen. Want de mensen kijken je een beetje appelig aan. Je krijgt vaak dezelfde vragen.
Zo van, huh jullie wonen niet samen?
Klopt, wonen niet samen.
Maar jullie zijn wel samen?
Jep, we zijn een stel.
Maar jullie wonen apart?
Ja-haaa.
Ow. … Klinkt eigenlijk best ideaal.
Weet ik. (Duh.)