Wil ik vader worden? Nu, met deze partner, op deze planeet?
Dacht ik aanvankelijk: mijn site is er voor single vrouwen, blijkt het leeuwendeel van mijn clienten te bestaan uit mensen met een partner. Niet per se vrouw, en sowieso niet single, maar eerder it’s complicated. Gewoon mensen die twijfelen of ze a) een kind willen, b) nu, c) van deze partner, d) onder deze omstandigheden.
Daarom speciaal voor alle gasten, dudes en mannen met baarden, die zichzelf afvragen of ze
a) Een kind willen – Het hele concept van een minimens maken en daar dan de verantwoordelijkheid voor dragen en als het kan ervan genieten. Grote vraag, valt in de categorie filosofisch.
b) Nu een kind willen – Het komt natuurlijk niet goed uit, want je zit net middenin iets. We zitten altijd middenin iets. Nu moet je dan ook niet zien als vandaag maar meer als dit jaar. Nu, in deze levensfase. De fase tussen de 30 en 50.
Als man heb je langer de tijd, maar niet oneindig. Ook als man stel je jezelf vragen: Tot wanneer kan ik meekomen? Word ik op het schoolplein niet voor opa aangezien? Tot welke leeftijd lukt paardje rijden zonder spit? (ik schrijf dit 46 jr, met helse lage rugpijn na een dagje slenteren, fok dat ouder worden, fok it.)
c) Met deze partner een kind willen – Geen hand vol maar een land vol. Hoe weet je of het deze partner is waar je kinderen mee wil krijgen? Hoe weet je zeker of je wel de rest van je leven verbonden wil zijn? Voor zo’n groot besluit wil je zekerheid, niet knagende twijfel. Helaas ende vergeefs. Er is geen zeker weten. Het is dus niet: bij twijfel niet doen. Twijfelen doen we allemaal. Ook de mens die halleluja juichend in een huwelijksbootje springt om vervolgens op de klippen te lopen, wat 39,9% van die bootjes doet. Romantische liefde geldt in onze samenleving als goede graadmeter, maar tussen ons gezegd en gezwegen: onterecht, want je hebt er geen kont aan.
Romantische liefde is bullshit.
Verderop meer over de juiste partner voor je kinderwens.
d) Onder deze werk- en woonomstandigheden een kind willen. – Praktisch. Kan het praktisch uit? Tuurlijk is je huis niet af. Je boek niet. Je album niet. Niks is af. Maar kan het? Kun je een kind in een mandje boven je bed hangen en heb je dan nog ruimte om jezelf om te kleden? Is er geld voor een goede koptelefoon zodat je omstebeurt even het babygeluid kunt vervangen door iets dat wel je graag hoort? Je hoeft niet te gaan samenwonen, ook niet als je een samen een kind krijgt. Mag wel, hoeft niet. Wat jij wil.
Dus de vraag ‘Wil ik wel een kind?’ bestaat uit onderdelen:
a) kinderwens en sich, b) het juiste moment en c) van haar en tot slot d) financieel, economisch, sociaal, praktische omstandigheden.
Van die onderdelen ga ik dieper in op c) Hoe weet ik of zij de moeder van mijn kinderen is?
Is deze partner de juiste voor m’n kinderwens?
Deze partner for life? Dat speelt op de achtergrond. Wil je samen oud worden = wil je samen vader&moeder worden. Relaties zijn dynamischer dan in de vorige eeuw, maar op een gegeven moment moet je ’t gewoon doen met wat er is.
Niet om je heen blijven kijken maar eens goed bestuderen wat je hebt.
Er zijn 3 criteria waar een goede partner aan voldoet. (duh, waar jullie relatie beter aan voldoet, voordat er kids komen):
1 Crisisbestendig – kunnen jullie goed met elkaar overweg als het slecht gaat? Is de communicatie goed, vertrouw je elkaar een hulpeloze baby toe en kun je elkaar vrij en rust gunnen als de ander dat nodig heeft. Kun je haar om hulp vragen? Om een boodschap sturen?
Het meest romantische ooit tegen mij gezegd: Vooruit, ik wil wel een kind met je omdat ik denk dat als het misgaat tussen ons, dat we dan toch nog goed overweg zullen kunnen.
Als je dat kunt zeggen tegen je dame, dan zit je goed. Sowieso.
2 Dagelijkse gang van zaken – loopt ’t lekker? Sleur, dat is het woord dat ik zoek. Gewoon maandag tot en met vrijdag.
Fuck insta-waardige groene shakes, frappuwappusjino’s of zonovergoten festival-vibes. Leef de leven ja, maar gewoon op een druilerige november maandagochtend. Je trekt om 7.45 gehaast je regenpak aan, moet toch nog naar de plee, alwaar het papier op is en bent dan je fietssleutel kwijt.
Is ze dan prettig of minimaal acceptabel gezelschap? Zijn jullie goed samen in een dagelijkse ritme. Of goed in elkaar vrij laten in een dagelijks ritme. Dat kan natuurlijk ook, dat heb ik namelijk zelf. Ik en mijn lief hebben wel een dochter samen maar wij wonen niet samen. Want Amsterdam, huizen te klein, en eerlijk gezegd want financiële bindingsangst en behoefte aan autonomie en mij-tijd zonder kind.
Je hoeft niet samen te wonen, om samen een kind te op te voeden.
3 Familie – De bloedband aan de kouwe kant. Keifijn als het klikt, maar supersuf is goed genoeg. Je schoonouders, maar ook zwagers en schoonzussen, nichten en neven. Voel je jezelf daar thuis? Het hoeft niet mega-comfortabel, ultra-relaxt, maar gewoon oké.
We gaan daarheen, zij komen hierheen, is prima.
Dat is voldoende. Als jullie samen een kind krijgen, dan krijg je meer te maken met elkaars familie. Oma en opa krijgen immers een kleinkind.
Mijn lief vroeg mij ooit: Denk je dat jouw moeder doorheeft dat wij een kind krijgen? Of denkt ze alleen maar: ik krijg een kleinkind?
Dat laatste. Absoluut dat laatste. Mijn moeder is de beste oma ter wereld. En mijn vriend verdient een standbeeld omdat ‘ie daar zo goed mee om gaat.
Schoonfamilie kan vermoeiend zijn, maar ook handig.
Zie schoonfamilie als oppas voor een heel weekend. You know ’t weekend? Op vrijdag droppen en zondag halen, met louter gebroken nachten vanwege de bieri’s, blowen en de bloemetjes buitenzetten.
Dus, is deze partner de juiste voor m’n kinderwens?
Effe afvinken, deze 3 criteria: Zijn jullie een team als het tegenzit? Dagelijkse gang van zaken = sleur die best gezellig is? Schoonfamilie is te doen?
Dan zou ik zeggen: waarom niet? Als je ooit vader wilt worden, gezinsgeluk en geborgenheid ambieert, now is as good a time as any.
Yo Evelien, effe terug kinderwens en sich. Vader worden, wat houdt dat in?
Moeilijke vraag. Vader zijn is voor iedereen anders. Er is het voorbeeld van je eigen vader. Maar let wel, dat was een andere tijd. Vaders hadden een duidelijke rol.
De praktische.
Financieel alles op orde, dak waterdicht en de auto APK; dat was je vader in de vorige eeuw.
In 2019 zijn vaders in hun vaderschap een soort moeders. Met getrimde baard.
Ze kunnen borstvoeding geven, haren invlechten (hoe dan? Ik mag niet eens kammen van mijn kleuter) en tutten op hoog niveau.
Persoonlijk hoopte ik het omgekeerde: dat vrouwen meer op mannen zouden gaan lijken. Helaas zijn mannen in navolging van vrouwen aan ’t smeren, scheren en mekkeren. Moet je voor de grap in Amsterdam eens cola aan je kleuter geven. Vergeet de consultatiebureau-gestapo, collega-ouders spijkeren je ter plekke aan de eco-houten schandpaal.
Moederschap is heilig. Ouderschap en vaderschap ook. Lekker met z’n allen gestresst er bovenop.
Perfectionistisch opvoeden.
Bah, laat dat.
Vader worden kan ook leuk, want gelukkig mag je helemaal zelf weten hoe je jouw vaderschap invult. Voorlezen, stoeien, leren lopen, fietsen, veel lachen en veel knuffelen; dat is voor de eerste 5 jaar wat mij betreft de sleutel.
En natuurlijk leren praten: Bow, wow, wow, jippie joo, jippie jee.