Spijt hebben van je kinderen. Het komt voor, maar in het geniep. Het moederschap is heilig.
“Ik verlang naar de dag waarop vrouwen geen moeder hoeven te zijn en hiervoor in ruil niets moeten bewijzen. Dat ze gewoon mogen zijn wie ze zijn.” – Orna Donath
Interessant leesvoer: Regretting motherhood (PDF studie), artikel LINDA of Volkskrant. Geschreven door sociologe Orna Donath (40) uit Israel. Het land waar vrouwen gemiddeld drie kinderen krijgen. Zelf heeft en wil ze geen kinderen. De reacties op haar boek zijn overdonderend. Van woede en afschuw tot intense dankbaarheid voor het doorbreken van het taboe.
Spijt van het moederschap
Waar hebben die moeders spijt van?
- Oneindige verantwoordelijkheid
- Het moederschap past hen niet
Nummer 1, die begrijp ik heul goed. De eerste keer dat ik er last van had, overviel het me. Natuurlijk is de verantwoordelijkheid voor een kind enorm. Duh. Levenslang, 24/7 enzo. Toch was ik verbaasd, ik behoor de groep dames die zeker weet dat ze moeder wil zijn. 100% zeker.
Ik ben dolblij met m’n dochter maar de oneindige verantwoordelijkheid en de angsten die daaraan verbonden zitten? Bah.
Bovendien zijn kinderen belachelijk kwetsbaar. Ik trek op een doordeweekse ochtend de deur dicht, denk in nanoseconde: Huh? Hij klemt. Lijkt wel of er een winegum tussen zit. Geef nog een extra rukje en meisje Vesper (3 jr) krijst. Het is geen winegum maar haar mollige kleutervingertje. Bah.
Amsterdamse trappen, openstaande ramen op 1 hoog, enge mannen, stukjes wortel, enge glijbanen, enge messen, Amsterdamse fietsers. Bah.
Bovendien ben ik niet de enige die zich zorgen maakt. Mijn moeder maakt zich ook zorgen: “Wat moet zo’n klein kind in zo’n grote stad? Gaat ze daar straks echt rondfietsen?”
Nope. Ik denk:
“No way. Mijn kostbare dochter tussen Amsterdamse fietsers? Koekwauzen die gaatjes zien in het stoplicht-peloton, waar Mark Cavendish zich niet aan zou wagen. No fokking way.”
Maar ik zeg: “Natuurlijk mam, dat doen al die kindjes.”
Na achttien jaar houdt je zorgplicht op, maar gevoelsmatig gaat het de rest van je leven door.
Een moeder is zo gelukkig als haar ongelukkigste kind.
Bah.
Dat gezegd hebbende ben ik zielsgelukkig met m’n dochter. Lieve omnipotente energie, god, allah, jaweh, boeddha, laat het nog lang zo blijven. Please, please, please. Laat me nog jaren om 8.00 uur ’s ochtends knuffelen en dierenliedjes zingen terwijl ik eigenlijk liever zou uitkateren.
Hoe weet je of het moederschap jou past?
Deze complexe levensvraag breek ik op in twee mogelijkheden: Je weet het zeker of je twijfelt. Dit weten en deze twijfel gebeurt intuïtief, dat komt van binnenuit. Er zijn grofweg drie opties:
1. Wil kinderen
2. Weet het niet
3. Geen kinderwens
1 Kinderen? Ja graag
Gefeliciteerd als je zeker weet dat je moeder wilt worden. Dan is je doel duidelijk. Rest alleen nog de vraag: hoe? Hoe word je moeder als je geen partner hebt, of als je vriend (nog) niet wil?
Door via kleine experimenten met verschillende soorten moederschap, te achterhalen wat er bij jou past.
Come again? Experimenteren met verschillende soorten moederschap?
Jep. Niet zwanger worden, maar door actief informatie te verzamelen. Dus lezen over eicellen invriezen, naar een info-avond over co-ouderschap, koffie drinken met een solomoeder.
Daarnaast kun je zelf verhalen maken (Check die schrijfopdrachten onderaan het vorige blog). Verschillende scenario’s uitwerken.Wachten op vriend? Uitmaken met vriend? Eigen pad naast dat van vriend? Natuurlijk ben je ook van harte welkom bij mij voor een goed gesprek over waar je nu staat. Geef je hier op voor de waardevolle edoch kosteloze KinderwensScan.
2 Twijfel over wel/geen kinderen
Twijfel is niet kunnen kiezen. In dit geval tussen twee opties, die beiden onomkeerbaar en levensbepalend zijn.
Lekker dan.
Ellendige situatie. Je gedachten ping-pongen nonstop tegen je hersenpan maar er komt niets nieuws. Alleen maar herhaling: Zal ik het doen? Of zal ik het niet doen?
Advies van beslishulp Evelien is zeker weer experimenteren met de verschillende opties?
Ja. Maar.
Onze samenleving waardeert kindvrije vrouwen anders dan moeders.
Minder.
Moeders zijn heilig, het moederschap zaligmakend en bovenal is het de norm.
De norm voor vrouwen is kinderen krijgen.
Als je geen moeder wil worden, dan is er iets mis met je. Je bent een carriere tijger, katten-vrouwtje, of simpelweg geen relatiemateriaal. Terwijl het helemaal jouw, en alleen jouw, besluit is om moeder te worden of niet. Kindvrij blijven is een volwaardige, legitieme, prima keus. Helemaal als het moederschap niet bij je past.
Daarom is het zo goed dat het boek Regretting Motherhood er is. We hebben recht op realistische verwachtingen van moederschap.
Een volledig plaatje waar ook de narigheid en ellende op te zien is, niet alleen de roze wolk.
Onderzoek je twijfel.
Heb je werkelijk geen idee?
Dan wordt het toch gewoon knullig oefenen met andermans kinderen. Daarbij in de buurt zijn, je tanteschap ten gelde maken of jezelf aanmelden voor de voorleesexpres. Verhalen maken voor in de verre toekomst. Misschien vind je babies niets, maar ze zijn maar kort zo klein, vind je adolescenten wel interessant?
Of is het: ik wil wel kinderen maar alleen als…
Alleen als hij ook kinderen wil. Of alleen als ik De Ware (Mr Goed Genoeg remember) vind om het samen mee te doen. Of alleen als het kind gezond is. Of alleen als ik voldoende financiële armslag heb of alleen als ik de juiste woonruimte vind.
De voorwaarden die jij aan jouw moederschap stelt, die zijn niet goed of fout. Het is zoals het is. Het is wat jij nodig hebt om het moederschap voor jou passend te maken.
3 Kinderen? Nee bedankt
Ze komen eraan, het kindvrije leger. Al in 2013 kopte TIME The Childfree life – when having it all means not having children. 1 op de 5 vrouwen geboren in 1985 zal geen kinderen krijgen (Bron: LINDA nr. 151)
Maar toch, als je nu kiest voor kindvrij en je bent tussen de 35 en 45 jaar, dan ben jij de exoot. In het goede geval de Paradijsvogel, in het slechte geval de oude vrijster.
Kiezen voor kindvrij betekent: impertinente vragen, meewarrige blikken, onbegrip, geen reden om familiezooi te bewaren, je erfenis anders regelen, uitleggen en nog eens uitleggen, onbegrip en jep weer eens wat uitleggen, vriendschappen zien verwateren door de komst van andermans kinderen. En op een gegeven moment houdt dat ook weer op. Dan accepteert je omgeving je keus. He, he.
Conclusie
Je bent vrij om te kiezen. Die keuzevrijheid geeft keuzestress, maar het is beter dan gedwongen worden. Als je zelf niet kiest dan maakt het leven de keus voor je. En daar moet je dan mee leven. Leren leven.
Ik sluit mezelf aan bij Orna: een vrouw mag zijn wie ze wil, zonder dat ze iets hoeft te bewijzen.
Daarnaast zet ik mezelf graag in voor vrede tussen vrouwen onderling. Moeders en kindvrije vrouwen alike, ze zijn me beiden even dierbaar. Mijn dochter en ik houden van allemaal evenveel en we hebben ze allemaal evenzeer nodig om onszelf geliefd, gesteund en geborgen te voelen.